Ροδοπελεκάνος (Pelecanus onocrotalus)
Μέγεθος: 140-175 εκ., Άνοιγμα φτερών: 245-295 εκ.
O Ροδοπελεκάνος αναπαράγεται σε ρηχές λίμνες. Μεταναστεύει πάνω από την ξηρά προς τη Β.Α. Αφρική.
Η επιστημονική ονομασία του γένους Pelecanus, είναι ελληνική [ΕΤΥΜ. < μτγν. πελεκάνος < λατ.pelecanus < αρχ. πελεκάν, -άνος, από το θ. πελεκ- τού ουσ. πέλεκυς (πρβλ. Ακαρνάνες), λόγω τού ράμφους τού πτηνού, που κόβει σαν πέλεκυς (πρβλ. και πελεκίνος, πελεκάς-άντος]. Κατόπιν, τη λέξη δανείστηκε η Λατινική και, από αυτήν οι ευρωπαϊκές γλώσσες (πρβλ. αγγλ./γαλλ. pelican)
Γεωγραφική Κατανομή
Μια αποικία στην Ελλάδα (στη Μικρή Πρέσπα) από κει τα πουλιά επισκέπτονται κι άλλες λίμνες της Δ. Μακεδονίας. Κατά την μετανάστευση παρατηρούνται σε Κερκίνη, Έβρο και αλλού. Μερικοί εμφανίζονται και σε νησιά του Αιγαίου. Λίγοι ξεχειμωνιάζουν στην Ελλάδα.
Τροφικές συνήθειες
Το διαιτολόγιο των ροδοπελεκάνων αποτελείται σε υψηλότατο ποσοστό από ψάρια, βάρους 300-600 γραμμαρίων κατά μέσον όρο. Οι ώρες «αιχμής» για την αναζήτηση της τροφής τους είναι νωρίς το πρωί και νωρίς το απόγευμα.. Κάθε πελεκάνος χρειάζεται 0,9 – 1,4 κιλά κάθε ημέρα. Τα προτιμώμενα ψάρια είναι συνήθως αρκετά μεγάλα, μπορεί να φθάσουν μέχρι τα 600 γραμμάρια και λαμβάνονται με βάση την περιφερειακή αφθονία.
Το ράμφος του ροδοπελεκάνου λειτουργεί ακριβώς όπως η απόχη των ψαράδων. Το πουλί απλώς ανοίγει το κάτω μέρος , που «σαρώνει» το νερό και ο τεράστιος θύλακος γεμίζει με νερό και ψάρια. Όπως το πουλί σηκώνει το κεφάλι του, ο θύλακος κλείνει , αναγκάζοντας το νερό να εκρεύσει, αλλά διατηρώντας τα ψάρια.
Κατάσταση πληθυσμού
Ενώ στην Ευρώπη και, ειδικά στη Ελλάδα οι πληθυσμοί υφίστανται μείωση, σε άλλες περιοχές κατανομής, οι εκεί πληθυσμοί παραμένουν σταθεροί, η εμφανίζουν ελαφρά αύξηση (Wetlands International 2006). Αυτός είναι και ο λόγος που η IUCN έχει χαρακτηρίσει το είδος ως Ελαχίστης Ανησυχίας (LC), αυτό όμως δεν ισχύει για την χώρα μας, όπου ακριβώς το αντίθετο, το είδος έχει χαρακτηριστεί ως Κινδυνεύον (Endangered, E1)
Πηγές-Πληροφορίες:
Τα πουλιά της Ελλάδας, της Κύπρου και της Ευρώπης, Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, 2η έκδοση, σελ:76
Φωτογραφία: Νίκος Ναλμπάντης
